Over de aandoening ‘groeipijn’ is relatief weinig te vinden in de medische vakliteratuur. Dat geeft te denken, aangezien groeipijn voorkomt bij zo’n twintig procent van de kinderen. Het mag dan vaak voorkomen, er is nog bar weinig bekend over de oorzaken ervan.
Allereerst moeten we een misverstand uit de wereld helpen. Inmiddels is namelijk duidelijk dat groeipijn niets met de lengtegroei van kinderen te maken heeft. Het is waar, sommige kinderen hebben er vooral last van tijdens een groeispurt. Niet zelden gebeurt het tijdens de puberteit, want vaak zie je de groeiklachten bij een puber ontstaan. Het is echter lang niet altijd zo – veel kinderen hebben er last van zonder dat ze zich in deze periode van versnelde botgroei bevinden.
Wat is groeipijn dan precies?
Nou, daar kan de medische wetenschap nog geen eenduidig antwoord op geven. Wel is bekend dat de pijnen zich meestal in de benen voordoen. Het wordt dan ook vaak ‘beenpijn’ genoemd, en dat lijkt me een betere term dan groeipijn.
Beenpijn dus. Hoe komt het? Wat kunnen we eraan doen?
Laat ik beginnen met zeggen dat ik zelf weet wat het is; ik had als kind vaak pijn in mijn benen als ik vermoeid was. Het had niet heel veel om het lijf; ik was gewoon moe en kreeg dan pijn in met name mijn bovenbenen – ik klaagde niet steen en been, het was gewoon vervelend. Na de leeftijd van ongeveer 15 jaar ben ik eroverheen gegroeid. Later had ik er echt bijna geen last meer van.
Zo kan het gaan. Maar eigenlijk wil ik het hebben over die beenpijn die je als ouder onzeker of wanhopig maakt. Die beenpijn die je in het holst van de nacht urenlang aan het bed van je jonge kind laat zitten. Die waar je je machteloos door voelt. Ik weet hoe het voelt. Been there, done it.
Mijn nu 16-jarige dochter heeft me op de kleuterleeftijd meer dan eens uit bed geroepen. Wat zeg ik? Geschreeuwd! Er was geen vast patroon in te ontdekken, maar wat in ieder geval gebeurde, was dat ze midden in de nacht hard “Au! Au! Au!” riep. Eraan terugdenkend, zie ik het weer zo helder voor me. Haar geschreeuw ging door merg en …been. Want ik wist dat ik weinig kon doen. Ik voelde me machteloos. Uiteraard ging ik naar haar toe (ja ik, want ik had een man die weliswaar een zeer liefhebbende vader was, maar met geen stok wakker te krijgen was). Ik ging dan bij mijn dochter op de rand van het bed zitten, en zij huilde van de pijn. De pijn zat altijd in haar onderbenen. Ik zie haar nog de plek aanwijzen – ze wees altijd naar haar scheenbenen. Nu is het zo dat de pijn bij kinderen ook elders in de benen, en soms zelfs in de armen kan zitten. Bij haar waren het dus de onderbenen. Als ik nu zo lees over ‘groeipijnen’ zie ik dat de enige remedie vaak masseren is. Overigens wordt tegenwoordig ook aangeraden rekoefeningen te doen; daarmee worden vaak resultaten geboekt. Eventueel ook een paracetamolletje erin. Dat was precies wat ik toen deed, omdat ik niets anders kon doen. Dus ik probeerde haar gerust te stellen, masseerde haar onderbenen en gaf haar een kinderparacetamol. Na een poosje zakte de pijn en viel ze weer in slaap. Dat kon soms een tijdje duren, maar het ging altijd over.
Ik weet niet meer precies wanneer ze eroverheen is ‘gegroeid’, maar wel dat het niet eeuwig duurde, ook al voelde dat soms zo. Tegen de tijd dat ze een jaar of zeven was, was het ergste geloof ik wel voorbij.
Groeipijn en hypermobiel
Nu las ik tijdens mijn kleine ontdekkingstocht in het land van de ‘groeipijnen’ dat de ware oorzaak weliswaar nog onbekend is, maar dat er wel degelijk een link met vermoeidheid lijkt te zijn. Het gaat met name om spiervermoeidheid, en het komt vaker voor bij kinderen met hypermobiliteit. Kijk eens aan! Dat deed een belletje rinkelen. Mijn dochter is namelijk hypermobiel. Dat was al op de dreumesleeftijd duidelijk. Ze bleek namelijk wel erg soepele gewrichten te hebben. Ze had moeite met staan en vooral lopen; ze liep dan ook pas los op de leeftijd van bijna twee jaar. Ik zal daar verder niet over uitweiden, maar voor degenen die het fenomeen niet kennen: bij hypermobiliteit zijn de gewrichtsbanden slapper dan normaal. Het gaat dus om de banden die de gewrichten – in dit geval die in de onderste ledematen – netjes in het gareel moeten houden. Dat heeft tot gevolg dat de spieren eromheen extra hard moeten werken, om dus te compenseren voor het verlies aan stevigheid van de banden. Je kunt je vast voorstellen dat zoiets vermoeidheid geeft na een intensieve dag.
Naar de kinderarts
Dat is meteen de reden dat ik met diezelfde dochter bij de kinderarts zat toen ze een jaar of twaalf was. De nachtelijke beenpijnen lagen ver achter ons, maar de jongedame had pijn in de benen, zeker na een vermoeiende dag. De link met haar hypermobiliteit was al gauw gelegd. Haar werd aangeraden speciale steunzolen te gaan gebruiken – wat ze ook braaf heeft gedaan – en haar beenspieren te trainen. Ook werd aangeraden extra vitamine D te slikken. Deze kinderarts zei dat mensen tegenwoordig vaker een tekort hebben aan deze vitamine, die mede zorgt voor een goede botaanmaak, maar ook vermoeidheid tegen kan gaan.
Erfelijk
Ook hierover zal ik niet uitweiden; waar het om gaat, is dat ik dus de link zag met haar beenpijn van vroeger. Alleen zat de vermoeidheidspijn nu niet meer in het scheenbeengebied, maar meer in de dijbenen. Herkenbaar voor mij van vroeger. Toeval? Waarschijnlijk niet. Ik las namelijk dat beenpijnen vaak familiair voorkomen. Je zou dus denken dat er mogelijk een erfelijke component mee gemoeid is. In de literatuur zijn overigens legio mogelijke oorzaken genoemd. Zo wordt bijvoorbeeld ook gezegd dat er een psychische factor speelt. Dit is mede gestoeld op het feit dat deze kinderen relatief vaak klagen over buikpijn en/of hoofdpijn, en deze klachten zijn niet zelden het gevolg van psychische spanningen. Echter, buikpijn en hoofdpijn in combinatie met beenpijnen worden ook beschouwd als gevolgen van een relatief lage pijndrempel bij deze kinderen. En zo zijn er nog vele andere theorieën.
Groeipijn is geen aanstellerij
Goed nieuws is dat het euvel – hoewel nog lang niet echt verklaard – wel serieus wordt genomen door huisartsen, al komen veel kinderen met beenpijn niet bij de huisarts terecht. Het probleem wordt erkend. Moeders en vaders, het is geen aanstellerij. Maar grote kans dat je dat al wist. Zeker als je net als ik nacht na nacht op de rand van het bed van je huilende kind zit of zat, al dan niet met de handen in het haar.
Houd vol, het gaat over! Stel ze gerust, wrijf die beentjes lekker warm, geef ze een kinderparacetamolletje en heb vertrouwen dat het niet eeuwig duurt. Voor je het weet zijn ze weer op de been.
♥ ♥ ♥ Op Go or No Go wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥
No Comments