Gastblog Inspiratie

Drie woorden: “U heeft borstkanker”

borstkanker
Rosie

Dinsdag 30 januari 2018. Ik herinner mij die dag nog als de dag van gisteren. Op de planning: een dagje ziekenhuis (Radboud in Nijmegen).

Korte introductie

Ik ben het draagster van het borstkankergen (BRCA1-gen) en daarom heb ik jaarlijks een MRI-scan. Jaarlijks ga ik, met tegenzin, door de MRI-scan. Ik ben licht claustrofobisch en ik word altijd wat draaierig/misselijk in de MRI-scan, maar het is voor ‘het goede doel’. Sinds mijn zwangerschap (juni 2017 ben ik bevallen van Sem) heb ik geen MRI-scan meer gehad, maar woensdag 24 januari 2018 moest ik er toch echt weer aan geloven.

Iets is niets?

Onderweg naar huis word ik al gebeld door mijn arts: Er is ‘iets’ gevonden. Ze kunnen op de MRI-scan niet goed zien wat het is, vandaar dat ze het dinsdag 30 januari willen onderzoeken. Ik blijf rustig bij het horen van dit nieuws. Ik heb al eens eerder dit nieuws gehoord en toen was de conclusie dat ik ‘onrustige borsten’ had. Nu waren mijn gedachten: ik ben zwanger geweest, heb borstvoeding gegeven, ze zien vast opgezette melkklieren of wat dan ook. Die week is de vraag ‘wat als het wel fout boel is?’ wel door mijn hoofd geschoten, maar al snel stopte ik die gedachte weer weg, want ik voel mij goed, ik heb een baby van een half jaar, er kan niets mis zijn, toch?

Onderzoeken

Elke dinsdag zijn Sara en Sem bij onze gastouder, zo ook dinsdag 30 januari. Dat komt goed uit want ik ben, samen met mijn man Koen, in het ziekenhuis. Om 9.00 uur starten de onderzoeken: echo, biopten, mammografieën (waarom kan dit niet eens vrouwvriendelijker gemaakt worden?) en wachten…eindeloos wachten. Die ochtend loopt er een stagiaire met ons mee. In de verschillende wachtkamers hebben we samen gepraat en gelachen over werk, de kinderen en haar studie. Na alle onderzoeken die ochtend wordt er mij verteld dat ik om 16.15 uur terug mag komen voor de uitslag. Aangezien het voor ons niet veel zin heeft om naar huis te rijden, bel ik de gastouder met de vraag of de kinderen vanavond bij haar kunnen eten en zijn Koen en ik de stad in gegaan om heerlijk te gaan lunchen. Geheel onbezorgd? Nee natuurlijk niet, maar wel met de gedachte: het zal allemaal wel meevallen.

Drie woorden

Rond 15.30 uur zijn wij terug in het ziekenhuis. Om 16.00 uur app ik onze gastouder hoe het met Sara en Sem gaat.

Precies om 16.15 uur komt de verpleegkundig specialist de wachtkamer in. Wij mogen komen. Aan haar gezicht kan ik niets aflezen. Als het slecht nieuws is dan kan je dat toch wel aan haar zien? In haar kamertje mogen wij gaan zitten. De stagiaire van die dag zit er ook. En toen kwamen de woorden. Drie woorden die mijn ‘zorgeloze’ leventje acuut zouden stilzetten. Drie woorden, ik hoor het de verpleegkundige nog zeggen: “U heeft borstkanker.”

Het eerste wat ik zei was: “Dat kan niet.” Toch wel, in beide borsten, 2 verschillende soorten. Zijn er dan verschillende soorten? Borstkanker is toch borstkanker?
En opeens, van het een op het andere moment, ben je ‘ziek’. Ik voel mij niet ziek.
De verpleegkundig specialist praat door, maar ik hoor niet veel meer. Ik hoor alleen het woord ‘chemo’. Chemo is toch dat spul waar je ziek van wordt en waar je haren van uitvallen? Ik wil niet dat ik mijn haren kwijtraak…
Na nog een uur daar te hebben gezeten (het voelde voor mij een uur, het zal vast maar 15 minuten zijn geweest) geven we de verpleegkundig specialist en de stagiaire een hand (“Succes nog met je stage”, hoor ik mijn man nog zeggen) en lopen we weer naar buiten. Weg uit het ziekenhuis, de frisse buitenlucht in. Opeens is niets meer belangrijk. Ik klaagde ‘s morgens nog over de hoge parkeertarieven van de parkeergarage bij het Radboud. Wat boeit mij dat geld nou? Er zijn wel belangrijkere zaken dan klagen over onbenullige dingen zoals parkeerkosten.

En nu?

En nu? Ik ga maar mensen bellen. “Wil je dat ik vanavond langskom?” Tja, wat wil ik eigenlijk? Ja, kom vanavond maar langs.
In de auto onderweg naar huis is mijn hoofd vol en leeg tegelijk. Vanalles spookt door mijn hoofd: Wanneer beginnen de behandelingen? Hoe gaat dit jaar er uitzien? Hoe moet dit met de kinderen? Ik kan nu niet ziek worden, Sara en Sem hebben een (gezonde) moeder nodig!
Eenmaal thuis halen we de kinderen op (of heeft Koen of mijn moeder ze opgehaald? Dat stuk ben ik kwijt).
De achtbaan begint vanaf dan te rijden. Ik kan niet meer uitstappen. Hij rijdt langs onderzoeken, gesprekken, bloeduitslagen, chemokuren, bijwerkingen (5 bladzijden met eventuele bijwerkingen), medicatie, naalden (waar ik nu nog steeds niet tegen kan), haaruitval, pruiken, hoofddoekjes, operaties, algehele narcose (tot vorig jaar nog nooit gehad), lotgenootjes, een heerlijk ontspanningsweekend voor mensen met kanker, hechtere vriendschappen, vele kaartjes die ik wekelijks kreeg, appjes, telefoontjes, bezoekjes en bovenal: de liefde van mijn man en kinderen.

Vooral dat laatste. Want ja, chemo en kleine kinderen is dubbel zo vermoeiend, maar wat hebben zij mij door die *** periode getrokken, wat waren zij altijd lief voor mij. Ik ben erachter gekomen hoe sterk, lief en oprecht kinderen zijn. Sem begreep er (gelukkig) maar weinig van. Hij was net 7 maanden, lag heerlijk lachend in de box. Wat een fijn, onbezorgd leven. Maar Sara, 2 ½ jaar, zo nieuwsgierig en betrokken als een echte peuter. Alles wilde ze weten, of ze het nu begreep of niet. Ze wist, nee ze voelde, dat er wat met mama was. Als ik klaagde over buikpijn, had Sara ook buikpijn. Als ik op de bank lag te slapen, kroop Sara tegen mij aan met haar duim in haar mond.

Tips bij kanker binnen je gezin:

Maar hoe ben ik dat jaar, die 2018, nou doorgekomen?

  • Allereerst vrienden en familie. Op deze momenten kom je erachter dat je ze echt nodig hebt, in goede en vooral slechte tijden. Ik ben iemand die graag alles zelf regelt, zelf de touwtjes in handen heeft en het allemaal zelf wel kan oplossen. Ik heb in 2018 toch echt moeten leren om los te laten, en dat is lastig. Want ja, het huishouden en de zorg voor de kinderen moet gewoon doorgaan, maar wat als je daar zelf de energie niet voor hebt?
  • Een fantastische gastouder en buren. Hen ben ik nog steeds dankbaar. Onze gastouder woont schuin tegenover ons. Tijdens alle kuren, onderzoeken en gesprekken konden de kinderen bij haar terecht. Ze maakte er plek en tijd voor. Voelde ik mij een dagje te moe om wat te doen? Dan nam ze Sara mee naar de speeltuin. En de buren? Zij brachten mij medicijnen, ijsjes (want jeetje, wat een keelpijn kun je krijgen van de chemo) en prettige gesprekken.
  • Sara en Sem betrok ik vrijwel overal bij. Sara mocht alles vragen, ik gaf overal eerlijk antwoord op. Af en toe mochten ze ook mee naar ‘mama’s ziekenhuis’. Natuurlijk niet tijdens de chemokuren, ik wist wanneer ik hen mee kon nemen. Bijvoorbeeld als ik bloed moest prikken en een kort gesprek had met de arts. Waar ik bij het bloedprikken weg keek van de naald, keek Sara vol bewondering toe. Ze vond het geweldig. Thuis ging ze dit na spelen met haar dokterssetje van Woezel & Pip. Ik heb Sara en Sem bewust af en toe meegenomen naar het ziekenhuis, zodat ze konden zien waar mama elke keer naar toe ging, dat het ziekenhuis niet eng is en dat mama daar is om beter te worden. Prachtig om te zien hoe de wachtkamer bij oncologie (die voornamelijk bestond uit stiltes en de wat oudere mensen) opvrolijkt bij het zien van deze 2 kleine hummeltjes.
  • 2 weken na de chemo begonnen mijn haren al uit te vallen. Hier keek ik enorm tegenop. Ik had een mooie, dikke bos stijl, lang haar. De eerste dagen viel het de buitenwereld niet op dat mijn haren aan het uitvallen waren. Ik vond alleen steeds vaker haren in mijn kleren, de rompers van Sem en in bed. Tijd om tot actie over te gaan. Op een avond, toen de kinderen in bed lagen en de babyfoon bij de buren stond, ging ik samen met Koen naar onze (bevriende) kapper. Mijn haar werd eraf geschoren en nee, ik hoefde dit niet te zien. Ik wilde pas weer in de spiegel kijken als ik de pruik op had. Toen we die avond weer thuiskwamen zette ik de pruik op de standaard en bekeek mijn kale hoofd in de spiegel. Ik schrok er niet van, maar ik vond het verschrikkelijk. ’s Morgens stond mijn pruik nog op de aanrecht en kwam Sara naar beneden. Ze keek mij aan (ik had een nachtmutsje op) en wees naar de pruik op de aanrecht. ‘Mama, wat is dat?’ vroeg Sara. ‘Dat is mama’s nieuwe haar.’ ‘Wow, mooi hoor mam!’ En ik kon wel huilen, huilen van geluk, want voor je dochter ben en blijf je haar moeder, wat er ook gebeurt. Ik gaf haar een dikke knuffel en we gingen ontbijten.
  • Of ik nu thuis de pruik of hoofddoekjes droeg (hoofddoekjes vond ik toch fijner zitten, vooral met warm weer) of helemaal niets, Sara en Sem vonden niets vreemd. Mama is mama.
  • Ik had Sara ook, in Jip en Janneketaal, uitgelegd hoe het kon dat mama het ene moment geen borsten meer had, het andere moment weer wel (implantaten) en waar mijn tepels waren gebleven. Wat ben ik trots op mijn dochter. Je hoeft niet veel te zeggen, als je maar eerlijk bent. Zo zit ze niet met vragen, wordt ze niet angstig en is het de normaalste zaak van de wereld dat mama geen borsten/tepels en een kaal hoofd heeft.
  • En nu, 1 jaar later, groeit mijn haar gelukkig als kool (helaas wel met een grove slag erin en veel grijzer dan voorheen) en heeft Sara het niet meer over die periode. Het is goed zo. Mama is en blijft mama.

Tips bij kanker binnen je gezin:

  1. Maak kanker bespreekbaar
    Kinderen willen weten wat er aan de hand is en willen (op een kinderlijke manier) betrokken worden bij het proces. Kinderen voelen haarfijn aan dat er iets gebeurt. Als je als ouder er niet over praat gaat het kind zelf invullen van wat er aan de hand is. Wil het kind mee naar het ziekenhuis? Zoek dan een goed moment uit om het kind mee te nemen, zodat het kind kan zien waar papa of mama altijd naar toe gaat.
  2. Structuur
    Kinderen houden van structuur. Probeer ervoor te zorgen dat deze periode voor kinderen zo ‘normaal mogelijk’ verloopt. Peuterspeelzaal, sport, gastouder…laat alles (zover mogelijk) doorgaan. Als je er zelf geen energie voor hebt, vraag dan of iemand anders mee kan.
  3. Emoties
    Je hoeft als ouder niet je emoties te verstoppen, maar leg je kind wel uit waarom je verdrietig bent. Zeg daarna ook dat het wel weer gaat. Op deze manier ziet het kind dat verdriet ‘erbij hoort’. Uiteraard mogen ook de kinderen hun emoties laten zien. Praat erover met de kinderen (als ze dit willen) en laat ze vooral hun eigen ding doen.
  4. Vertrouw op jezelf
    Vertrouw, ook in deze periode, op jezelf en op je intuïtie. Vaak weet jij zelf goed wat je kind nodig heeft, of hoe je je kind kan ondersteunen. Jij kent je kind immers het beste.
  5. Opladen
    De moeilijkste tip voor een gezin met (jonge) kinderen: opladen. Zorg dat jij zelf je rust kan pakken en tijd voor jezelf kan nemen. Vraag buren/ouders van vriendjes/familie/vrienden of ze je kinderen even een uurtje mee kunnen nemen naar buiten of naar een speeltuin. Dan heb jij de tijd om thuis even rustig te gaan liggen.




♥ ♥ ♥ Op Go or No Go wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥

 



3 Comments

  • Reply
    Haarbanden voor kinderen en volwassenen + steun het KWF - Go or No Go
    13 oktober 2019 at 06:31

    […] In januari 2018 kreeg ik, op 31-jarige leeftijd, te horen dat ik borstkanker had (zie mijn vorige blog). Het traject van chemokuren, operaties en controles ging beginnen. Dat mijn haren zouden uitvallen […]

  • Reply
    Amy
    7 augustus 2019 at 20:42

    Wat een mooi geschreven blog. En wat is het fantastisch om te lezen dat je kinderen jou zo gesteund hebben. Geniet van je kindjes, je gezin en ik hoop dat je kankervrij blijft voor de rest van leven. ❤

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.