Toen ik ons huis kocht in 2005 was de tuin al flink verwaarloosd. Er lag een grote en diepe vijver in, waarvan de kanten ernstig verzakt waren. Acht verwilderde coniferen, waarvan de toppen ongeveer 6 meter hoog reikten, vochten om een plekje langs de rand van de tuin. De pergola was volledig uit elkaar gedrukt door een woekerende bruidssluier en tussen alles door tierde de klimop welig. Het klinkt romantischer dan het eruit zag, geloof me. Ik werkte toen vooral en tuinieren was bepaald geen hobby van me, kortom: ik liet het lekker los en keek er verder niet naar om. Tot mijn lief er in 2011 helemaal klaar mee was: het zag er niet uit en de vijver was ronduit gevaarlijk, zeker nu we een tweeling hadden die net een beetje rond begon te lopen. Niet bepaald een kindvriendelijke tuin dus.

Strippen!

Dat slaat dus op de tuin, niet op mijn lief. Vijver, coniferen, pergola, een terrasvlonder, bestrating: alles ging eruit. Na een week noeste arbeid met hulp van vaders en ooms was er alleen nog een zandvlakte over, met een paar stronken die we om decoratieve redenen lieten staan. Welgeteld twee bomen mochten blijven; een kleine kerselaar en één boom (nog steeds geen idee wat voor merk dat is) die we wel mooi vonden toen we hem gehalveerd hadden.

We hadden allebei geen groene vingers dus kozen we ervoor om de hele tuin te bestraten, op een paar bordertjes na. Dat klinkt misschien niet echt kindvriendelijk, maar Daan en Jesse waren net een jaar. In de nieuwe tuin zouden ze lekker rond kunnen crossen met hun loopwagentjes en loopfietsjes. Ook kwam er een kunststof zandbak met speelzand en doordat alles bestraat was, zouden we in de zomer gemakkelijk allerlei opblaasbadjes kunnen neerzetten. Al met al vonden we het best een kindvriendelijk plan zo.

De uitvoering

We vonden een Beun de Haas die het ‘voor weinig’ wilde doen, maar helaas was dat al vrij snel ook duidelijk te zien… Er bleven al gauw plassen staan op ons mooie Toscaanse plein waardoor de stenen van zandgeel in viesgroen veranderden. Over de afwatering was helemaal niet nagedacht; ik heb meerdere malen ‘s nachts in de stromende regen kanaaltjes en gaten staan graven om te voorkomen dat ons huis blank kwam te staan. Na een paar jaar zag onze investering er belabberd uit… Ondertussen werden de jongens ook groter. Er waren in de afgelopen 6 jaar al een wipkip en een schommel gekomen en weer gegaan, en inmiddels stond er een joekel van een trampoline. Onze jongens konden zich nog steeds prima vermaken in de tuin. Hij zag er alleen niet meer uit. Alweer.

Voetballen

Vorige zomer waren we al eens gaan kijken naar kunstgras. Het idee was om het slechtste stuk bestrating in het midden van de tuin te vervangen door kunstgras, zodat onze jongens tenminste één zacht stukje tuin hadden waar ze op de grond konden spelen zonder hun knieën af te schaven. Deze zomer zijn ze echter op voetbal gegaan, waarop Lin bedacht dat een écht gazon met een goaltje erop toch ook wel erg leuk was. En dus werd de tuin opnieuw helemaal gestript, op een stukje terras na. Deze keer besloten we toch maar een vakman in te schakelen voor het bestraten rondom ons gazon, wat er meteen een stuk beter uitzag. Het gras hebben we laten leggen door een hovenier, waardoor het er nu prachtig bijligt. Onze jongens zijn nu op een leeftijd waarop kindveiligheid in de tuin iets minder belangrijk wordt. Toch vind ik het een prettig idee dat ze nu alleen nog maar op lekker zacht gras ravotten.

Kindvriendelijke tuin of niet?

Tja, wat is kindvriendelijk? Alles was bestraat met koude, harde stenen. Als de jongens rond wilden kruipen dan legden we zo’n rubberen puzzelmat neer; waarom hebben we niet een gedeelte rubberen tuintegels gelegd? Geen idee. De borders waren afgezet met los gestapelde stenen waar je gemakkelijk (en hard) over kon vallen. Onze mannen hebben echter nooit de behoefte gehad om in die borders te gaan rondploegen. Maar we hadden er natuurlijk een veilig hekwerk omheen kunnen zetten. We hadden twee parasols die we een paar keer per dag verplaatsten, zodat er genoeg schaduw was om de kids te beschermen. Achteraf hadden we bijvoorbeeld met een schaduwdoek heel gemakkelijk een deel van de tuin kunnen overkappen.

Hoe veilig en kindvriendelijk je tuin is, hangt volgens mij vooral af van jezelf. Als je goed op je kids let, erbij blijft en duidelijk maakt wat wel en niet de bedoeling is, dan komt het vast wel goed. Kan er dan niks gebeuren? Natuurlijk wel; er kan áltijd iets gebeuren. Zelfs al je alle mogelijke maatregelen treft, kan er iets misgaan. Ik geloof dat het kindvriendelijk en veilig maken van je tuin vooral belangrijk is voor je eigen gevoel van veiligheid. De gedachte dat je al het mogelijke hebt gedaan voor de veiligheid van je kind, is voor veel ouders heel waardevol. Maar het neemt niet weg dat je tóch altijd op je hoede blijft, hoe veilig het ook is of lijkt.

Uitgebeund

Gelukkig is het in ons tuintje al die jaren prima gegaan, al had het misschien allemaal makkelijker of praktischer gekund. Als we het over moesten doen zouden we ongetwijfeld een paar dingen anders aanpakken. Eén ding in ieder geval: ik zou nooit meer gaan soebatten met een beunhaas. Een vakman is weliswaar wat duurder, maar daar krijg je dan ook een stuk kwaliteit, betrouwbaarheid en garantie voor terug.

Wat zijn jouw ervaringen met een beunhaas? En hoe kindvriendelijk is jouw tuin? Help elkaar en deel je wijsheid in de comments!

---

---

---

---

---

♥ ♥ ♥ Op Go or No Go wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥

 

---

---