Herinner jij je nog wanneer we voor het laatst een Witte Kerst hadden? En dan niet zo’n viezige, bruine drab maar een echt, dik pak winterpret? Dat was dus in 2010, en ook het jaar daarvoor hadden we officieel een Witte Kerst. In de herinnering van veel mensen hadden we ‘vroeger’ veel vaker sneeuw met kerstmis maar als je de Witte Kerstlijst van het KNMI bekijkt dan valt dat nogal mee. In de hele vorige eeuw hadden we maar zes kerstmissen die officieel ‘Wit’ waren.

Sneeuwpret

Dat idee, dat het vroeger veel vaker sneeuwde, komt denk ik vooral doordat sneeuw zo leuk is als je jong bent! Ik kan me nog precies herinneren hoe indrukwekkend ik vroeger de uitgestrekte sneeuwvlaktes van de Buulderberg vond. Hoe ontzagwekkend hard we met de slee van de besneeuwde hellingen gingen. Waarschijnlijk zou het er nu een stuk minder romantisch uitzien en zou ik me serieus afvragen of de Buulderberg vroeger niet kilometers groter was en die hellingen een stuk steiler. Maar toch; ik mijn herinnering waren de winters uit mijn jeugd geweldig. We hadden geen thermo-flexi-ultra winterkleding maar gewoon een dikke wollen jas, een das, een muts en wanten. Na één buiteling van de helling zagen we eruit als kleine wandelende sneeuwpoppen, maar dat verhoogde alleen maar de sneeuwpret!

Wintersport

Toen ik negentien was kreeg ik een Amstelveens vriendinnetje, dat ieder jaar met een grote groep familie en vrienden op wintersportvakantie ging. En, zoals dat gaat met vriendinnetjes, zou ik dus opeens óók op wintersport. Van vrienden uit Zwitserland had ik een paar oude ski’s en een skipak gekregen dat nét iets te krap in het kruis zat en hup: naar Valtournenche, Italië.

Once you go black…

Ik had twee dagen les gehad en het ging eigenlijk best wel prima. Ik was om precies te zijn één keer gevallen en dat was in de poedersneeuw. Op dag drie zei ze: “Gaat toch gewoon met ons mee, het gaat zó goed! We doen een zwarte piste, maar hij is écht goed te doen.” En zo bevond ik me dus zomaar bovenaan een zwarte helling, aan de Italiaanse zijde van de Matterhorn. In mijn iets te krappe skipak. Ik keek bijna recht omlaag maar zag tegelijkertijd dat het vanuit het dal ook weer bijna recht omhoog ging. Ik kon dus kiezen: ófwel veilig ‘rutschend’ naar beneden sukkelen en dan een kwartier omhoog klauteren met de ski’s over mijn schouder, ófwel ‘head first’ omlaag en genoeg snelheid opbouwen om aan de andere kant weer naar boven te komen. Het feit dat een aantal best ervaren skiërs besloot om een andere route te pakken, ontging mij volkomen en ik koos voor het heldenscenario. Indruk maken op vriendinnetje: check.

Het geluk is met de dommen

Het was nog het tijdperk van de VHS camera, dus waarschijnlijk is het inmiddels voorgoed verloren, maar er bestond dus ooit een opname van mij op die skihelling… Het is nu meer dan twintig jaar geleden maar ik zie ik nog zó voor me. Ik zette af en dook het gat in. Het enige waar ik aan dacht, was: “Gewicht naar voren, ski’s bij elkaar, gewicht naar voren, ski’s bij elkaar.” Maar toen ik eenmaal snelheid begon te maken voelde ik, millimeter voor millimeter, mijn zwaartepunt langzaam naar achteren kruipen. Ongeveer halverwege de afdaling zag ik de punten van mijn ski’s loskomen van de sneeuw en verloor ik mijn balans. De laatste tweehonderd meter zag je alleen nog een kluwen van ledematen, stokken en ski’s van de berg af rollen. Mijn bindingen schoten niet los, wat het beeld nóg spectaculairder maakte. Tot verbazing en opluchting van iedereen stond ik onderaan de helling gewoon weer op: afgezien van een paar blauwe plekken had ik niets! Serieus: als je die video had gezien, zou je denken dat ik het niet had overleefd.

De eerste en de laatste keer

Na die eerste keer ben ik nooit meer op wintersport geweest. Niet omdat ik niet leuk vond hoor! Het skiën ging me supergoed af en ik heb een geweldige vakantie gehad. Maar het kwam er gewoon niet van. Enerzijds omdat het vriendinnetje van het toneel verdween, maar vooral vanwege de timing. Skiën doe je blijkbaar óf in december, óf tijdens carnaval. Als rechtgeaard Brabander is het natuurlijk tegen mijn geloof om tijdens carnaval te gaan skiën. En december, tja, die maand is toch een beetje heilig voor mij. In meerdere opzichten 😉

Decembermagie

Sinterklaas vond ik sowieso al leuk, maar sinds de kinderen er zijn is het weer net zo magisch als vroeger. Van surprises met vrienden zijn we weer helemaal terug bij het heilige geloof in Sinterklaas, de aanbidding van Zwarte Piet en het superfeest op pakjesavond, met spelletjes, opa’s, oma’s en heel veel cadeautjes. Ik kan niet wachten tot volgende week het Sinterklaasjournaal weer begint!

En kerstmis? Ja, da’s natuurlijk letterlijk een heilig feest. Niet dat ik zo gelovig ben, juist niet zelfs, maar de gedachte van vrede op aarde, lief zijn voor elkaar en delen wat je hebt blijft mij inspireren. Om samen met familie en vrienden een paar dagen stil te staan bij die gedachte en even de tijd te nemen om je zegeningen te tellen en te waarderen wat je hebt, dat zou ik echt niet meer willen missen voor wat sneeuwpret. Hoe leuk dat ook is!

Oud en Nieuw is voor mij een moment om stil te staan bij alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd; mensen die er opeens niet meer zijn, gebeurtenissen die de wereld even stil hebben gezet en mijlpalen die bereikt en alweer gepasseerd zijn. Maar ook de mooie, vaak kleine dingen die dat jaar weer anders hebben gemaakt dan ieder ander jaar.

Ik blijf gewoon heerlijk thuis en hoop maar op één ding: een echte Witte Kerst.

---

---

---

---

♥ ♥ ♥ Op Go or No Go wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥

 

---

---