Een huisdier hebben is het makkelijkste dat er is! En ik kan het weten; in de afgelopen 7 jaar hebben we er al 3 gehad… Het probleem ligt voor ons dan ook niet zozeer in het “hebben” van een huisdier, als wel in het “houden” van een huisdier. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet dat het een probleem is van een huisdier te houden, maar om een huisdier te houden. Laat ik eerst vertellen wat er precies mis ging met onze huisdieren (voordat je denkt dat wij een stel monsters zijn).

Kai

Kai was een superlieve Berner Sennenhond. Een echt knuffeldier dat geen vlieg kwaad deed. Maar Kai was wel groot. En enthousiast. En nogal onhandig. En hij verloor her en der wel eens wat plukken vacht. Dat wisten we natuurlijk wel toen Kai bij ons kwam wonen, maar wat we niet wisten is dat we een paar jaar later een tweeling zouden krijgen.

Toen Daan en Jesse nog veilig beschermd in de box lagen was er niet zoveel aan de hand maar naarmate ze vaker op de grond speelden en rond gingen kruipen namen de frustraties toe. Wij zijn echt geen ‘clean freaks’ maar we wilden gewoon liever niet dat onze kinderen enkele keren per dag werden afgelebberd door een tong die net zo lang was als hun armpje. Onze kids fungeerden regelmatig als dweil voor Kai’s verloren schuimvlokken en in hun goedbedoelde pogingen om toenadering te zoeken, kegelde Kai regelmatig een kind om. Gelukkig vielen ze dan niet hard doordat er verspreid door de kamer overal zachte kussentjes van hondenhaar lagen, maar wij vonden dat toch niet zo’n prettig idee. Daarbij hadden we het best druk met onze twee kleine baasjes, waardoor we het gevoel kregen dat we Kai niet de aandacht gaven die hij verdiende en nodig had. Ook al bleef hij altijd even lief en geduldig.

En dus gingen we op zoek naar een baasje voor Kai, waarbij we allebei een goed gevoel zouden hebben. Gelukkig kon hij terecht bij een nichtje van Lin waar hij echt héél erg gelukkig is geweest (en vertroeteld) totdat hij een paar jaar geleden van ouderdom overleed.

Snuf

Toen onze jongens een jaar of 4 waren besloten Lin en ik dat het een goed moment was om ze een huisdier te geven. Verantwoordelijkheidsgevoel stimuleren, zorgzaamheid leren, regelmaat en discipline… Het hele pedagogische handboek stond aan onze zijde. En dus verscheen Snuf het Konijn ten tonele.

Konijntjes zijn lief, zacht en knuffelbaar en gemakkelijk te verzorgen. Dachten we. Het belangrijkste voor een konijn (en voor ieder levend wezen) is natuurlijk een goede, gezonde voeding, bijvoorbeeld van Brekz. Ik dacht dat we met een zak brokken al een heel eind op weg waren, maar dat bleek iets meer te omvatten. Daarnaast moest zijn hok iedere week schoongemaakt worden. Maar serieus: die lúcht!! De verzorging was echter niet wat het vroegtijdige vertrek van Snuf veroorzaakte. Wat bleek namelijk? Niet álle konijntjes zijn dus lief, zacht en knuffelbaar.

Nadat Snuf allebei onze jongens een keer flink had gebeten terwijl ze hem echt heel voorzichtig en zachtjes wilden aaien, waren Daan en Jesse wel klaar met Snuf. Nu zaten we dus met een huisdier dat weliswaar zacht, maar zeker niet lief en knuffelbaar was; exit Snuf. We vonden een kinderboerderij waar Snuf lekker los mocht rondlopen tussen de andere konijntjes en waar hij naar hartelust andere kindertjes in hun kleine vingertjes mocht bijten. Dag Snuf, have a nice life!

Poes Pardoes

Twee jaar geleden probeerden we het nog één keer. Omdat ik vroeger al ooit een kat had gehad en hem niet had vermoord, vergiftigd of zelfs maar verwaarloosd, leek het best een goed idee. Daarbij: katten zijn zelfstandig, grappig en prima knuffelbaar. Ideaal! Poes Pardoes kwam van een dame die hem ‘geërfd’ had. Helaas kon Pardoes niet door één deur met haar andere kat, dus zocht ze een nieuw baasje.

Met pijn in het hart werd Pardoes door haar afgeleverd in Huize Dierenvriend. We kregen erbij: een mand waar ze niet in wilde liggen, een krabpaal waar ze niet aan krabde, speeltjes waar ze niet mee speelde, een bench (dat is een minder lelijk woord dan ‘kooi’) waar we haar alleen met kattensnoepjes in konden lokken en een dekentje waar ze schijnbaar dol op was. Het enige waar Poes Pardoes dol op bleek te zijn, was krabben aan… alles eigenlijk. Onze bank, stoelen, gordijnen; alles wat kapot kon vond ze interessant. Behalve haar krabpaal natuurlijk.

In haar mandje liggen deed ze inderdaad niet: ze ging liever op Linda’s plekje op de bank liggen. Pardoes bleek over een stevig ontwikkelde ‘staredown’ te beschikken, waardoor Lin liever gewoon ergens anders ging zitten dan dat ze het op durfde nemen tegen Poes Pardoes. Tot overmaat van ramp was Pardoes een allerminst knuffelbare Poes kortom; we konden er niks mee. Na een week waarin zowel Lin als de kinderen doodsbang waren voor het dier werd besloten dat ons huishouden waarschijnlijk gewoon niet geschikt is voor huisdieren.

We hebben haar vorige baasje gebeld en die bleek eigenlijk maar wát blij met ons verhaal, en een dag later mocht ze haar Poes Pardoes weer in de armen sluiten. Hoe ze dat nou ging regelen met haar andere kat hebben we niet meer gevraagd. Voordat ze ons goed en wel gedag had gezegd, reden wij al met gierende banden de parkeergarage uit, weg van Poes Pardoes. Beschaamd, maar opgelucht.

Moraal

Iedereen die verklaart een huisdier te overwegen kent het riedeltje wel: “Het is een hele verantwoordelijkheid”, “je moet er niet te licht over denken”, “het zijn net je kinderen, die kun je ook niet zomaar in de steek laten” (die laatste vind ik altijd een beetje eng klinken trouwens). Maar laat je er niet door weerhouden om aan een huisdier te beginnen: als het voor jou werkt, dan wordt je er een gelukkiger mens van.

Maar red er dan alsjeblieft wél een uit het asiel. Die hebben net zoveel liefde te geven als eentje van de fokker! En je moet maar zo denken: het zijn net kinderen, die laat je ook niet in een hokje zitten wachten tot ze een spuitje krijgen. En wees er lief voor. Zij kunnen er ook niks aan doen dat jouw favoriete cocktailjurkje van die lekkere zachte friemeltjes heeft, die op de één of andere manier ontzettend stimulerend werken op hun stoelgang. When nature calls…

We wilden het echt heel graag laten werken met onze wollige vriendjes. En toen dat niet bleek te lukken hebben we ze niet zomaar ergens in een bos aan een boom gebonden; we hebben ervoor gezorgd dat ze ergens terecht kwamen waar ze het goed hadden. En we zijn écht dol op dieren. Alleen niet in ons huis.

 

Ben ik nu een vreselijk mens? Ik denk het niet, maar ik hoor het graag van je.

---

---

♥ ♥ ♥ Op Go or No Go wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥